Το πορτραίτο - Αφροδίτη Φραγκιαδουλάκη

Τα φθινοπωρινά απογεύματα μια παράξενη θλίψη απλώνεται στα βουλεβάρτα. Το νερό της βροχής ξεπλένει ιστορίες και πόθους και όνειρα. Από την πλατεία Μαντελέιν μέχρι τον σιδερένιο Πύργο, ακούγεται αχνά ένα μονότονο τραγούδι.

Ποτέ δεν θα θυμόταν τι έγινε ακριβώς στη συνέχεια. Αισθάνθηκε μόνο μια υπόγεια ενέργεια να την τραβάει προς τα πίσω. Την ενέργεια μιας ψυχής που φώναζε: «Κοίτα με, πάμε μια βόλτα μαζί στη βροχή, να πιούμε, να γελάσουμε, ν’ αγκαλιαστούμε… Μου λείπεις τόσο κι ας μη σε ξέρω. Ο χρόνος ποτέ δεν φτάνει για ν’ αγαπήσεις και ν’ αγαπηθείς. Ο χρόνος πάντα υπερβάλλει. Τρέχει με ασύλληπτη ταχύτητα και μένει ακίνητος στο σύμπαν. Ας υπερβάλλουμε κι εμείς. Έλα κοντά μου».

Παρίσι. Μια βόλτα στη βροχερή Βαστίλη. Ένα τυφλό τρομοκρατικό χτύπημα. Δυο άγνωστοι που το τέρας της βίας ενώνει για πάντα.

Αστράκι. Στην άλλη άκρη της Ευρώπης, σ’ ένα μικρό χωριό που δεν υπάρχει στον χάρτη της Κρήτης, η Σοφία, προσπαθώντας να ξεφύγει από τον εφιάλτη, ρίχνεται αντίστροφα στο ρέμα του χρόνου. Ανοίγει τις πόρτες της μνήμης. Με όχημα το πορτραίτο ενός άνδρα, ταξιδεύει στο παρελθόν, και στο καθρέφτισμά του αντικρίζει το μέλλον της.

Με μια συγκινητική εξιστόρηση, μέσα απ’ τα μάτια ενός παιδιού, αναβιώνει τα χρόνια της Κατοχής, της πείνας, του ξενιτεμού. Ζει τον απαγορευμένο έρωτα του Γιώργη για την Καλλιόπη και παίρνει ένα πολύτιμο μάθημα. Ο άνθρωπος είναι εν δυνάμει μετανάστης. Κανένας τόπος και κανένας πόλεμος δεν είναι ικανός να ξεριζώσει από την καρδιά του την αγάπη για ό,τι αφήνει πίσω του. Όλη του τη ζωή επιστρέφει «σπίτι». Γιατί το σπίτι είναι δέρμα. Ξύνεις σοβά και βρίσκεις φλέβες. Φωτογραφίες αγκαλιά με το καρφί στον τοίχο. Χαρές και λύπες στο μπαούλο και λόγια ανομολόγητα στη φυλακή του αίματος.