Ο κήπος της δόνια Αμέλια - Μαρσέλα Σερράνο

«Αν πήγαινες πρωί στη Νοβένα, δε θα αργούσες να νιώσεις τη στενή σχέση της ιδιοκτήτριάς της µε τα φυτά και µε τον κήπο σαν εργαστήριο και σαν ιερό χώρο... (Η υποµονή, Μιγέλ, αυτή είναι η µητέρα της κηπουρικής, πρέπει να έχεις πολλή υποµονή. Όπως και για να κάνεις επανάσταση, της απάντησε εκείνος µ’ ένα περιπαιχτικό χαµόγελο.)»

Κατά τη διάρκεια µιας διαδήλωσης ενάντια στη δικτατορία του Πινοτσέτ, ο φοιτητής Μιγέλ Φλόρες συλλαµβάνεται και οδηγείται στο κρατητήριο. Λίγες µέρες µετά τον εκτοπίζουν σε µια αγροτική περιοχή κοντά στην πρωτεύουσα, αλλά µακριά από κάθε πολιτική δραστηριό-τητα. Εκεί, είναι υποχρεωµένος να παρουσιάζεται στο φυλάκιο των καραµπινιέρων σε καθηµερινή βάση και διαπιστώνει ότι η παρουσία του γεννά φόβο και µίσος στους ντόπιους. Η µόνη που εντέλει θα καλοδεχτεί τον νεαρό εξόριστο, βάζοντας τέλος στη µοναξιά του, είναι η δόνια Αµέλια, γυναίκα µέσης ηλικίας, χήρα και ιδιοκτήτρια µιαςφάρµας µε το όνοµα Λα Νοβένα. Του ανοίγει την πόρτα του σπιτιού της και τον φέρνει σε επαφή µε την κουλτούρα ενός κόσµου που αντιπροσωπεύει ό,τι ο νεαρός άνδρας απεχθάνεται περισσότερο στην κοινωνία. Ο Μιγέλ, σταδιακά, χάρη στη σχέση που αναπτύσσει µε την Αµέλια, θέτει υπό αµφισβήτηση τις προκαταλήψεις του. Η βαθιά επιθυµία του να τη µισήσει µετατρέπεται σε έλξη και σ’ έναν µόνιµο δεσµό. Όµως η µοίρα και η πολιτική δράση του Μιγέλ θα επιφέρουν µια οδυνηρή, ανεπανόρθωτη και για τους δυο, ανατροπή.

Μια συγκινητική ιστορία µε την οποία η Μαρσέλα Σερράνο µάς εισάγει στον συναισθηµατικό κόσµο των γυναικών που έχουν έρθει αντιµέτωπες µε τον σπαραγµό της προδοσίας – που έχουν προδοθεί µα και έχουν προδώσει.

ΚΡΙΤΙΚΕΣ

«Η Σερράνο και σ’ αυτό το βιβλίο πλάθει, σχεδιασµένους στην παραµικρή τους λεπτοµέρεια, αρχετυπικούς γυναικείους χαρακτήρες». ΡΙΚΑΡΔΟ ΣΕΝΑΜΠΡΕ, El Cultural

«Η ΜαρσέλαΣερράνο διαθέτει έναν δικό της κόσµο ιδεών τόσο στέρεο και µια συγγραφική καρδιά τόσο αποφασισµένη, που µπορεί να υπερβαίνει όλες τις αντιφάσεις». ΑΝΧΕΛΑ ΛΟΠΕΘ, El Mundo

Η Μαρσέλα Σερράνο γεννήθηκε στο Σαντιάγο της Χιλής το 1951. Σπούδασε χαρακτική στο Universidad Catolica. Από το 1976 μέχρι το 1983 ασχολήθηκε επαγγελματικά με τις εικαστικές τέχνες, ιδιαίτερα με εγκαταστάσεις (installation art) και καλλιτεχνικές δράσεις (όπως body art). Από τα μυθιστορήματά της -που έχουν κυκλοφορήσεις με μεγάλη επιτυχία στη Λατινική Αμερική και στην Ευρώπη και έχουν μεταφερθεί στον κινηματογράφο, ξεχωρίζουν τα "Nosotras que nos queremos tanto", 1991 (βραβείο Premio Municipal de Literatura, 1994), "Para que no me olvides", 1993 (βραβείο Sor Juana Ines de la Cruz, 1994), "Antigua vida mia" ("Το τέλος της γιορτής") 1995, "El albergue de las mujeres tristres" ("Το πανδοχείο των θλιμμένων γυναικών") 1998, "Nuestra Senora de la Soledad" 1999, "Lo que esta en mi corazon" 2001, φιναλίστ για το βραβείο Planeta Espana, "Hasta siempre, mujercita" 2004, "La Ilorona" 2008, "Diez mujeres". Έχει γράψει επίσης έναν τόμο με διηγήματα υπό τον τίτλο "Dulce enemiga mia" (2013).